En griego, traducido por Angelís Dimitris

Ese cuadro de Turner -Castillo de Flint- ilustra la traducción que el poeta y traductor griego Angelís Dimitris ha hecho de Ellos también lo saben, un poema de La vida navegable.

Dejo aquí el texto traducido con mi agradecimiento a Angelís Dimitris:

ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΕΠΙΣΗΣ ΤΟ ΞΕΡΟΥΝ / ELLOS TAMBIÉN LO SABEN

Μετάφραση: Δημήτρης Αγγελής

Ι.

Πέρασαν το απόγευμα βλέποντας να περνούν τα σύννεφα

κι έναν ήλιο που γκρέμιζε τη φωτιά του πάνω στη θάλασσα.

Προς μακρινά έλη θα μεταναστεύσουν τα πουλιά

προς άλλους αργόσυρτους αμμόλοφους πέρα απ’ αυτή την ακτή.

Το αναρίθμητο φτεροκόπημα γράφει σε κάθε πτήση

ένα αίτημα βροχής, ένα ερωτηματικό

αυγής με φεγγάρι και δάση το φθινόπωρο.

Είναι σημάδια ενός πτηνού, ενός ήπιου

συνόρου στο ενδιάμεσο,

ανάμεσα στη θάλασσα και τη στεριά, ανάμεσα στο νερό και στο σύννεφο

ανάμεσα στον πάγο και στην πορφυρή θράκα του απογεύματος.

Γαλάζιο νεύρο της νύχτας

που παρατείνει τη δηλητηριώδη προσέλευσή του

προς την υπόνοια της φλόγας

στις ψηλές βορινές περιοχές του κόσμου.

Αβέβαιη γραμμή του σημείου

στην καμπύλη γραφής της πτήσης του

προς το αναμμένο βάθος του χώρου.

Και καίγονται άλογα, μυστικά

ψηφία της νύχτας,

δαχτυλίδια που αντανακλούν την τριγωνική

σιωπή των πουλιών,

εκβολές πηλού εκεί όπου το ψάρι χανόταν.

Υπάρχουν συγκινημένες φωτιές στο νερό,

κρύσταλλα όπου μεγαλώνει

το ασήμαντο υλικό του καθρεφτισμού

καθώς το φεγγάρι σπιθοβολεί στον αέρα πάνω απ’ τη θάλασσα.

***

ΙΙ.

Καθώς ο αέρας χτυπάει τις πόρτες και την άμμο,

μεγαλώνει το δέντρο του ονείρου

προς τα κάτω, προς τη βαθιά

σιωπή των ριζών.

Πάνω στη σκοτεινή νύχτα, ο ψηλός της σπόρος φτάνει

στα βαθιά κλαδιά

σ’ άλλες σιωπές που καίγονται αργά στ’ αστέρια.

Από μια σκοτεινή γέφυρα με φεγγάρι και χωρίς κουπαστή,

τα ανονείρευτα λόγια, απ’ τη μια όχθη στην άλλη όχθη.

Γιατί η θάλασσα μόνο βρυχάται

καίγεται άτονα μες στη νύχτα

κι απαιτεί την εισφορά της από την άμμο και το κουπί

Υποτιμά έτσι τα οστά όπως και τα σοκάκια,

αγνοεί τα ηλιοστάσια, ανάβει τις φοινικιές

και σκάβει τη βάση των γκρεμών.

Γιατί η θάλασσα μόνο βρυχάται.

***

ΙΙΙ.

Ψηλαφητά, ανειρήνευτα, πέφτει η νύχτα στο νησί.

Σαν μια φτερούγα ομίχλης, που περνάει ξυστά και σιωπηλά

ανακατεύοντας τον κόσμο,

πολιορκεί τις όχθες με αναπνοή από τούνελ,

ξεθωριάζει τον ορίζοντα με το λάδι της από σκιά.

Με γαλάζιο δόντι ήλιου, μάτι φιδιού,

το υγρό της φως φωτίζει το απόγευμα του ναυαγίου,

ξανοίγει τα ξεβαμμένα πλευρά του ουράνιου προπύργιου,

εισβάλλει με ημίφως στα μονοπάτια του αέρα,

ξεστρατίζει τα πουλιά με τις αβέβαιες κορδέλες της,

τις μαβιές συλλαβές της και τις συγκεχυμένες φωτιές.

Κάθε ώρα είναι μια ώρα χωρίς επιστροφή,

κάθε τόπος, μια παραμονή

νησιών προς τη νύχτα.

Είναι λαθραία σημάδια από ένα ξέφωτο δάσους,

από δυνατές πυρκαγιές στο κέντρο ενός δύσβατου λαβύρινθου.

Όπου τριζοβολά η φωτιά

με τις νυχτερινές της γλώσσες από κίτρινες πέτρες,

στιλβώνει ο χρόνος τα ερείπια των ηλιακών ναών

με τομές σε τοίχους, με σημάδια που κάνει ο άνεμος

στην άμμο του ονείρου.

Είναι συνθήματα κυκλικά από ένα φως που επιστρέφει

αδυσώπητη μηχανική που επινοεί τη μνήμη

προτού ο ήλιος αναρριχηθεί

πάνω στα ψυχρά βουνά του πρωινού.

[Από το βιβλίο La vida navegable (Η πλωτή ζωή). Ο Σάντος Ντομίνγκεθ μόλις τιμήθηκε με τον Βραβείο Ποίησης «Fernando de Herrera». Το έργο είναι του J.M.W. Turner.]